Final day in Kyoto

Voor ons laatste dagje in Kyoto besloten mama en ik vandaag naar de Toji tempel te gaan, waarvan de pagode beschouwd wordt als HET symbool van Kyoto. Aangezien het vandaag de 21ste van de maand was, werd er een vlooienmarkt op het terrein gehouden, en dat kwam dus net goed uit. Een gezellige, kleurrijke drukte/chaos van tweedehands kimono, eten van alle soorten die je je maar kan inbeelden, planten en verschillende soorten bonsai, tassen, kleren, antiek, enz... Gelukkig waren we redelijk vroeg op de ochtend gegaan, want het aantal mensen nam gestaag toe naarmate de dag vorderde. Ook gingen we de hallen van de Toji zelf binnen, waar ik de zo bekende driedimensionale Mandala ontworpen door Kukai zelf (waarover ik geleerd had tijdens oost-aziatische kunst) in het echt mocht aanschouwen. Jammer dat de beelden nogal verweerd leken in het echt, en ook leek er een laag stof over te hangen, wat een beetje afbreuk deed aan de pracht van de beeldengroep.
Op de vlooienmarkt buiten ben ik trouwens nog een prachtige kimono en obi tegengekomen, nu alleen nog een onderkimono en dan is die set ook compleet, joepie!
Na de Toji waren we ook nog van plan naar het Fushimi Inari schrijn te gaan (het schrijn met de vele Torii uit de film "Memoires of a geisha"). We moesten eerst naar het station van Kyoto, en van daaruit met de bus naar het schrijn. Na drie kwartier gewacht te hebben (er gaat er maar één per uur blijkbaar) konden we op de bus naar het schrijn, maar het was het wachten waard. Wat een pracht van een schrijn was me dat! De wegen overdekt door duizenden torii voerden ons helemaal de berg op. Er waren verschillende routes die je kon lopen, maar toen we de stad Kyoto op een gegeven moment helemaal konden overschouwen (en onze benen ook moe waren van de lange klim) besloten we terug naar beneden te gaan. Allen bleek dat laatste misschien niet zo'n heel goed idee te zijn. We hadden een andere route, die ons helemaal door het bos (waarin het schrijn gelegen is) leidde. Geleidelijk aan verdwenen de torii en liepen we steeds meer het bos in, verder verwijderd van het schrijn, maar gelukkig wel naar beneden (wat toch al de goede richting uit was). Uiteindelijk kwamen we uit in één van de woonwijken van het dorpje, en moesten we zoekend en vragend naar instructies op zoek naar de bushalte die ons weer naar het station zou brengen. Ook dat was een hele opdracht: de mensen stuurden ons bij wijze van spreken van het kastje naar de muur. Uiteindelijk kwamen we toch bij een bushalte uit, die blijkbaar rechtstreeks terug naar ons hostel ging, en die ook nog eens frequenter ging dan eentje per uur. Wat een meevaller!
Nadat we terug waren gingen we meteen ook die koffer die we al gezien hadden ophalen, om zo de bagage van de kapotte koffer in de nieuwe over te laden. Zo zouden we dus helemaal klaar zijn voor de verhuis van morgen!
Om onze laatste avond in Kyoto af te sluiten, besloten we één van de restaurantjes te bezoeken met terras over de Kamo rivier.