Cats in Hiroshima

Eindelijk was het dan zover, mijn langverwachte tripje naar Hiroshima stond voor de deur, en ik kon niet wachten te vertrekken. De reden dat ik absoluut naar Hiroshima wilde was omdat de musical "Cats" er speelde. Normaal gezien zou ik deze gaan bekijken met mama en de rest in België deze zomer, aangezien hij na 30 jaar optredens in verschillende landen nu ook naar België kwam, en ik natuurlijk tickets had besteld. Maar aangezien ik omwille van mijn beurs waarschijnlijk niet op tijd zal zijn om terug te kunnen keren voor die tijd, zou ik hem dus niet meer kunnen zien. Maar toen ik zag dat de musical ook in Japan werd opgevoerd, had ik meteen tickets besteld!
Aangezien Hiroshima best wel een eind weg is, en je er alleen maar goedkoop via nachtbus geraakt, had ik dan ook besloten er meteen een sightseeing tripje met uitstap naar het eiland Miyajima van te maken. (Miyajima staat namelijk bekend als één van de drie mooiste uitzichten van Japan, dus die kans kon ik niet laten liggen!)
Ik vertrok dinsdagavond 19 maart, met de trein van Matsumoto naar Nagoya, waar ik op de nachtbus zou stappen naar Hiroshima. Voor mijn vertrek kwam Priscilla echter aan mijn deur aankloppen met een verrassing die ik niet had verwacht: ze had een boeket bloemen voor me gehaald, van Stijn! Hij had naar Priscilla een bericht gestuurd of ze dat niet voor hem wilde doen, zodat hij via haar mij kon verrassen met bloemen, wat een schat! Ze staan nog steeds, en zijn zo mooi! Jammer genoeg moest ik meteen erna al vertrekken naar Nagoya, dus kon ik er niet echt van genieten op dat moment. Aangezien ik te vroeg was aangekomen in Nagoya nadat ik in Matsumoto de trein had genomen, en nog zo'n 2 en een half uur moest wachten, besloot ik de buurt rond het station wat te verkennen. Toen ik even later een straatmuzikant tegenkwam, had ik mijn entertainment voor de komende uren gevonden. Luisterend naar de muzikant kwamen er twee jongens naast me zitten, die na een tijdje aan de babbel met me sloegen. Een beetje te geïnteresseerd vroegen ze waar ik vandaan kwam, wat ik in Japan en Nagoya deed, en of ik niet iets wilde drinken met hen. Ik had natuurlijk geen zin mee te gaan met twee vreemde jongens, en probeerde hen van het idee af te brengen, tot er plots een stomdronken Japanner aan de andere kant van het plein was, en ik dit als ultieme afleiding zag: "we moeten hem helpen, hij ziet er best beroerd uit" In feite was het ook heel erg, en de vrienden van de jongen stonden er maar een beetje bij te staren, wat een idioten, als wij niet geholpen hadden was de jongen vast niet goed terecht gekomen. Ergens dus wel sneu voor de jongen, maar wel goed voor mij, want zo was het tijd om naar de nachtbus te gaan, en was ik meteen van de "iets te vriendelijke jongens" af.
Toen ik de volgende ochtend aankwam in Hiroshima was het nog vroeg, en besloot ik eerst op mijn gemak naar het kasteel van Hiroshima te wandelen, daar wat rond te lopen en foto's te maken (jammer genoeg stonden de sakura niet echt in bloei, alleen een paar waren open). Vervolgens zette ik mijn tocht verder naar de peace memorial domb (die gebombardeerd was tijdens WOII, en nu beschermd wordt als World Heritage), en het peace memorial park. Jammer genoeg begon het rond die tijd best wel te regenen, dus ik moest mijn tocht voortzetten in de regen, en na een tijdje ook met natte schoenen. Ik besloot maar naar de concertzaal te gaan waar Cats werd opgevoerd, maar aangezien ik daar te vroeg was, moest ik buiten wachten in de regen (onder een afdak weliswaar) tot we binnen konden.
Toen we binnen mochten was ik zo enthousiast dat ik eindelijk de musical te zien zou krijgen! Ik kwam binnen in de zaal en mijn mond viel open: overal hingen gezellige lampjes, het decor ging over de hele zaal, en was echt supermooi gemaakt! Toen de show begon en de eerste noot door de zaal weergalmde kreeg ik spontaan tranen in mijn ogen, ik was zo blij! Het was een spektakel, geweldig! Heel anders dan de video die ik vroeger keer op keer opnieuw heb bekeken als kind. Tijdens de show liepen de acteurs ook door de zaal, en kwamen ze ook naar je toe, en achteraf kwamen ze ook handen schudden! Ik heb uit volle borst meegezongen met alle liedjes, ondanks het feit dat het in het Japans was in plaats van het Engels. Ook hadden ze enkele stukken veranderd in vergelijking met de video van vroeger, en ik moet zeggen, ik vind het best wel goed zo! Na afloop had ik dan ook het boek gekocht, met alle personages en foto's. Ik was echt zo blij dat ik helemaal naar Hiroshima was gekomen, want het was het echt dubbel en dik waard!
Erna ben ik dan maar op mijn gemakje terug gewandeld naar de stad, en heb ik nog wat rondgelopen in de Hondoori overdekte winkelstraat. Maar aangezien mijn voeten op dat moment al zo veel pijn deden omdat ze onder de blaren zaten besloot ik maar rustig wat te eten en naar het hostel te gaan.
Eenmaal daar aangekomen friste ik me op, heb ik nog wat gelezen, met een jongen gepraat uit Singapore (Patrick) die de volgende dag ook naar Miyajima zou gaan, dus besloten we samen de tram en de ferry te nemen.
Na een lange busrit eindelijk nog eens in een fatsoenlijk bed te kunnen liggen deed wel deugd, moet ik zeggen. En ik had de rust nodig, want de volgende dag zou ik er weer op uit gaan, en weer in de nachtbus moeten. Meer daarover in mijn volgende blogje!