On my own feet

Het was wel weer even wennen toen mama weg was, alleen wakker worden, opstaan, alleen je klaar maken voor de eerste lessen, alleen terugkomen van school en alleen eten maken, alleen gaan slapen.
Maar toch, aangezien het op kot ook zo is, wen je er natuurlijk snel aan, alleen is met twee natuurlijk altijd makkelijker.
Ik moet toegeven, had het best wel moeilijk de avond toen mama het vliegtuig opstapte. De mensen die je dierbaar zijn voor zo'n lange tijd niet kunnen zien lijkt eerst moeilijk te bevatten, maar eens het doordringt komt het ook hard aan.
Tijd om te treuren was er echter niet, want de volgende dag zou al bomvol zitten met verschillende lessen die ik al dan niet zou opnemen. De een natuurlijk al wat interessanter, of moeilijker dan de andere. M'n klasgenoten waren allemaal gelukkig heel erg vriendelijk (nuja, de Chinezen en Koreanen troepen een beetje samen, en blijven nogal gesloten, maar toch nog vriendelijk) en dat maakt de lessen toch aangenamer. Er zit een Nederlands meisje bij me in hetzelfde studieprogramma (als ook een jongen uit Kirgizië), en ik probeer een beetje te vermijden met haar Nederlands te praten (hoewel het wel wat zekerheid biedt om even in het Nederlands te kunnen confirmeren of je moeilijke, en belangrijke dingen wel helemaal begrepen hebt). Verder probeer ik natuurlijk ook zo veel mogelijk contact te hebben met m'n tutor Kei, omdat ik met haar natuurlijk volop Japans kan spreken, en hoop via haar toch een paar nieuwe Japanse vrienden te kunnen ontmoeten.
Hoewel het niveau van de lessen heel erg verschilt, hebben ze toch wel allemaal gemeen dat de leraren nogal graag huiswerk meegeven, wat me na de eerste dag al een hoop werk opleverde. Gelukkig is er het weekend om dat allemaal eens fatsoenlijk te bekijken.
Als beloning na al dat leren van vandaag was er dan ook een etentje dat Priscilla (het Nederlandse meisje) had georganiseerd. We zouden met z'n allen (en ook onze tutors) samen op restaurant gaan om elkaar wat beter te leren kennen, en na afloop zou er dan een bezoekje aan de karaoke volgen.
De internationale studenten kwamen in grote getallen opdagen, maar hun tutors bleven vaak achterwege. Voor de bende Nederlanders was dat ook van toepassing, vriendelijke mensen hoor, maar nu was ik dus weer omgeven door een groep Nederlandssprekende mensen, iets wat ik deze avond eigenlijk wilde vermijden: Nederlands gebruiken. Ik belandde toevallig ook aan de tafel met veel van die Nederlanders, en aangezien ze niet eens moeite deden Japans te spreken, besloot ik dan maar constant een gesprek aan te gaan met Kei, die zelf ook een beetje geïrriteerd was door al dat onverstaanbare Nederlands. Al bij al was het gelukkig toch nog gezellig, en het eten lekker.
De karaoke erna zou uiteindelijk niet doorgaan, omdat het er in het weekend nogal druk zou zijn naar het schijnt, en omdat de hele groep Nederlanders alleen echt wilden gaan. Ook Priscilla vond dat een beetje te veel van het goede, en besloot dan maar het karaoke voorstel af te blazen en een avond uit te kiezen wanneer het iets minder druk zou zijn, waardoor de avond vroeger eindigde dan verwacht.
Gelukkig is er volgend weekend nog het Matsumoto soba festival waarvoor Kei me heeft uitgenodigd, en samen hebben we besloten een nieuwe poging te ondernemen door met iedereen (maar dan moet de bende Nederlanders Japans spreken deze keer ;) ) te gaan, in de hoop dat die avond meer succes zal opleveren. Wie weet ;)