Saying goodby to my dear friend

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn vorige verslag, dus het is nu even tijd voor een update. De uitslag en de jeuk op m'n armen zijn gelukkig helemaal verdwenen. De zalf die ik van de apotheker heb gekregen deed gelukkig zijn werk, en zorgde er voor dat de uitslag, alsook mijn zorg daaromtrent verdween.
Vandaag zou ik naast mijn geweldige tekenles (waar ik trouwens verschillende complimentjes kreeg over de vis (jawel vis) die ik moest tekenen) ook voor het eerst naar de Jazz club gaan die behoort tot de verschillende clubs en zogenaamde circles hier in de universiteit. Ik had eerst al een mail gestuurd, met de vraag of ik mocht meedoen, maar jammer genoeg kreeg ik daar geen antwoord op. Toen ik het voorstel vervolgens aan Kei voorlegde, zei ze dat ze iemand kende in de Jazz club, en dat ze het vervolgens eens aan haar zou vragen. Gelukkig kwam er van die kant wel positief antwoord, en zou Kei me vandaag na de lessen begeleiden naar het lokaal waar de club (eigenlijk is het niet echt een club, want die zijn veel strenger in hun activiteiten en leden enzo, maar het is ook niet echt een circle) hun wekelijkse vergadering hield. Hoofdpunt dit keer was de voorbereiding voor het schoolfestival dat op 3 november zal gehouden worden. Na een korte introductie ging ik bij de rest zitten, en raakte ik al snel aan de praat met Taro, die me snel even de basis van de club uitlegde. Ze hebben namelijk niet echt een repetitieruimte, en delen zich bijgevolg in verschillende bands op, om vervolgens samen te oefenen voor zogeheten "sessions" en "live optredens". Ook de president van de club kwam me in het kort uitleggen wat er allemaal zoal wordt gedaan, en hij gaf me ook meteen een kalender met verschillende activiteiten mee. Meteen daarna vroeg Taro me al of ik niet eens samen met mij en nog een ander meisje wilde oefenen. Ik was dus helemaal in de wolken, en zei meteen" ja! Aangezien ik nog geen telefoon heb, zouden ze me contacteren via facebook of mail, dus maar hopen dat ik snel nieuws krijg :3
Toen ik terug thuis kwam echter stond me jammer genoeg heel wat minder leuk nieuws te wachten. Mama schreef in haar mailtje namelijk dat het slecht ging met Canis, en dat ze de veearts had gebeld om nog eens langs te komen. Gevolg was dat hij Canis een spuitje zou geven, om hem uit zijn "lijden te verlossen".
Ik wist toen ik vertrok ergens dat ik Canis niet meer zou zien, maar dat het zo snel zou gaan, had ik niet verwacht. Het lijkt wel alsof alle keren dat ik afscheid heb moeten nemen het afgelopen jaar, dat afscheid iedere keer onverwachts en veel te snel was. Hopelijk heb ik mijn portie afscheid nu wel gehad.
Toch heb ik besloten vooruit te kijken, terwijl ik iedereen in mijn hart meedraag, en probeer mee te laten genieten van de komende dingen die ik hier nog allemaal zal beleven. wat er nog zal komen weet ik niet, leuke en minder leuke dingen, maar vooral leerrijke ervaringen die ik voor de rest van mijn leven zal kunnen meedragen. Ik hoop dat dit het einde was van mijn "slecht nieuws updates" en dat ik voorlopig alleen maar goede dingen kan schrijven, we zullen zien.
私の愛しいカニスワンワン、お休みなさいね。