watchin' the coloured leaves

Gisteren ben ik met Kei, Priscilla, Shiori en Kei (een vriend van Kei, met toevallig dezelfde naam, en een auto :3) naar 美ヶ原 (Utsukushigahara) gereden om er rond te wandelen en naar de herfstbladeren te gaan kijken. Kei had me al eerder gevraagd wanneer ik tijd zou hebben om wat leuks te doen, aangezien ze een vriend kende met een auto (Kei dus) die ons overal naartoe kon brengen (in provincie Nagano weliswaar), en omdat het gister geweldig weer was, had ze gevraagd of ik niet met haar mee wilde naar 美ヶ原. Ik zei natuurlijk meteen ja, en samen met Priscilla en Shiori vertrokken we met z'n vijven op pad. De rit er naartoe duurde redelijk lang omdat de korte weg was afgesloten wegens wegenwerken. Dus moesten we helemaal omrijden om er te geraken, en aangezien Kei ook nog eens de verkeerde afslag had genomen bij de verschillende bergwegen (wat een doolhof daar, echt om voorgoed te verdwalen zonder gps!) waren we een half uur langer onderweg dan gepland.
Maar dat kon de stemming niet deren, onderweg konden we immers de met verkleurde bomen bedekte bergketens aanschouwen, en met de zon er op was het helemaal prachtig.
Eenmaal aangekomen, besloten we meteen naar de top van de berg te wandelen. Die was niet zo heel ver, maar het uitzicht was adembenemend! We aten onze lunch (nuja vertraagde lunch, t was ondertussen al 3 uur) bovenop de top, en Kei (de jongen) had van alles meegenomen voor ons zoals koffie, zoete aardappel met een caramellaag erover,... kortom hij was volledig voorbereid. Na het eten besloten we nog wat verder de wandelen in de andere richting, maar toen het al 4 uur, half 5 begon te worden besloten we toch maar terug te keren. Er stond immers een sterke koude wind daar op de top, en het begon al een beetje te schemeren.
Onderweg naar huis namen we tijdens de afdaling nog verschillende foto's van de herfstbladeren. Kei was zo lief om af en toe te stoppen op verschillende plekjes met mooi uitzicht, en naarmate we de berg afdaalden begon het al donker te worden. Eenmaal terug in de stad was het volledig donker en zat ons tripje erop. Na Kei uitbundig bedankt te hebben gingen Priscilla Kei (mijn Kei) en ik nog samen wat eten om de dag af te sluiten. Nu ik zelf ook ben mee geweest op zo'n "herfstbladeren wandeling" snap ik waarom de Japanners net zoals bij de bloesems zo'n waarde hechten aan de schoonheid van de herfstbladeren. Het is inderdaad adembenemend om volledig omringd te zijn door een schouwspel van oranje, groen en rood, gecombineerd met uitzichten over bergtoppen zo ver als het oog kan rijken!
Japan kan toch zo verschrikkelijk mooi zijn, en wat ben ik blij dat ik iedere dag een stukje van die schoonheid mag ontrafelen.