Matsumoto showing Stijn it's winter season

De volgende dag hadden we besloten Matsumoto te verkennen, alleen had het weer daar andere gedachten over. Toen we opstonden sneeuwde het best wel hard, en het zou niet stopppen tot 's avonds. Ondanks de sneeuw besloten we toch naar buiten te gaan, en ik nam Stijn mee naar allerlei leuke plekjes in Matsumoto. Eerst het schrijn, en het mooie tempeltje dicht bij mijn appartement. Vervolgens Matsumoto kasteel waar we binnengingen, en rondliepen. Wat was het koud daar! (ja mama, in de winter is het barkoud, omdat alles effectief open staat!). Aangezien we daarna beiden zo'n beetje verkleumd waren, besloten we binnen te gaan in wat winkeltjes, en department stores om wat op te warmen. Ook besloten we samen weer purikura te doen, deze keer met ons tweetjes, echt leuk! Na ook door Nawate doori (het weggetje dat lijkt op Kyoto) en Nakamachi doori (het zwart wit weggetje) te hebben gedaan, besloten we terug richting appartement te wandelen om een beetje op te kunnen warmen. 's Avonds gingen we vervolgens naar de lekkere Nepalees, waar we curry aten. Stijn had best wel een pikante versie genomen, waar hij een beetje spijt van had, aangezien het hem toch een beetje te pikant was. Maar voor de rest was het gezellig, en hadden we lekker gegeten. Op het appartementje aangekomen hadden we nog wat gebabbeld, alvorens we voor het laatste nachtje samen mijn bedje in kropen.
De volgende dag zou de zon wel schijnen, maar nog steeds was het bitterkoud in Matsumoto. Nu snapte Stijn maar al te goed waarom ik steeds zei dat ik het koud had in Matsumoto, want hij had het ook best wel koud. Maar ondanks dat besloten we er toch weer op uit te trekken, en deze keer naar het mooie schrijn verder op in de stad te gaan. En ook de beroemde waterput waar Japanners van in de buurt hun water in petflessen komen doen. Ook nu weer waren we terug richting department stores gewandeld om een beetje terug op te kunnen warmen, en voor de laatste keer nog een "afscheids purikura" te nemen. Samen wandelden we terug naar huis, wogen we de koffers voor een laatste keer (mijn koffer ging maar net dicht! en er moesten een paar spullen van Stijn bij omdat zijn handbagage anders te zwaar werd). Als "laatste avondmaal" gingen we deze keer eten bij Denden, een schattig restaurantje dicht bij het mooie tempeltje, waar we onze buik rond aten. Toen we terug thuis waren, was het nog wachten tot we met de koffers naar het station zouden wandelen. We konden dus uitgebreid afscheid nemen, maar dat maakte het misschien net zwaarder. Toen het tijd was gingen we met de koffer op de fiets, en wij er langs, door de bittere kou naar het station en de bushalte. Daar moesten we wachten tot de bus kwam, die een beetje te laat was. Eenmaal de bus was vertrokken, ging ik met de fiets weer terug naar mijn appartementje. Daar aangekomen leek het alsof alles maar een droom was, die veel te snel was voorbij gegaan. Het was al laat, dus ik besloot meteen mijn bed in te kruipen, deze keer en de komende 7 maanden weer alleen.
De afgelopen week was geweldig, en ik ben er zeker van dat de komende 7 maanden voor ons geen test meer zullen zijn, maar ons alleen maar sterker zullen maken. En ik ben er zeker van dat ze, net als de afgelopen 5 maanden, om zullen vliegen.